درطول 51 سال فعالیت کانون نویسندگان ایران با ما چه رفته است؟ آیا زمانی نیز برماخواهد گذشت که بدون دغدغه ی تفتیش عقاید در جهت بهروزی مردم میهنمان قلم زنیم و گام بر داریم؟ آیا پایان وجبرانی برای آنچه از اعدام و سربه نیست کردن و زندان و تبعید و… که تا کنون برما روا داشته اند، و درسراسر تاریخ 51 ساله ی گذشته، صرف نظر از دوران فترت کوتاه در فعالیت کانون، نیزچنین بوده است، درکارخواهد بود؟ بی تردید چنین خواهد بود و جزاین نیز نخواهد بود؛ بی گمان راه درازی که پیموده ایم و دشواریهایی که تا به امروز تاب آورده ایم روزی به بارخواهد نشست؛ زیرا جز بهروزی مردممان و تحقق یافتن آرمانهای آزادیخواهانه شان خواسته ای نداشته ایم، نداریم و نخواهیم داشت. آنان که به شیوه های گونه گون درراه فعالیت مستمروپیگیرکانون مانع تراشی می کنند نمی دانند یا نمی خواهند بدانند که مبارزه در راه آزادی قلم و بیان و نشر، بی هیچ حصر و استثنا، به سان مهمترین عرصه ی مبارزه ی کانون، ضامن برملا شدن کژرفتاریها، کژکرداریها و کژگفتاریهایی خواهد بود که سالیان دراز بر زندگی مردم کشورمان رواداشته اند. بی تردید برخی کسان، برپایه ی احساس ضرورت پیشبرد سنتهای دیرینه ی خویش، به عرصه ی رواشمردن سانسور و ممانعت از کار نویسندگان گام نهاده اند؛ اما بی تردید کسانی نیزهستند که به قصد تداوم بخشیدن به منافع ناروا یا قدرتِی که برپایه ی اجماع همگانی استوارنیست و آن را در معرض تهدید می یابند راهی این راه می شوند. فاش می گویم و ازگفته ی خود دلشادم: آقایان! امروز سال 1357، زمان آغاز انقلاب مردم ایران نیست. مردم ما از هزاران دشواری برسر راه کار و زندگی خویش به تنگ آمده اند و بی تردید در انتظار تحول اساسی درشرایط موجود خویش اند. تلاش قدرتهای بزرگ را در راه دزدیدن حرکت تحولخواهانه ی مردم دست کم نگیرید. روند تحولات اخیرمنطقه ی خلیج به اجماع ملی ضامن تأمین بهروزی مردم و جلب همراهی آنان درپهنه ی مقاومت دربرابر تجاوز خارجی، و روند وارد کردن گزینه های تحت فرمان دولتهای نیرومند جهانی، نیازمند است. تصمیم به دگرگون کردن وضع موجود بیش از هرچیزبه گوش سپردن به سخن ناصحان مشفق و پیشگیری از همه ی انواع کژیهای آشکار موجود در جامعه، از راه تن سپردن به آرمان اساسی کانون نویسندگان ایران، نیازمند است. کسانی که دل به محکوم کردن شان بسته اید و در اندیشه ی رواشمردن هرگونه اتهام ناروا برآنانید ( در اینجا بکتاش آبتین، رضا خندان مه آبادی و کیوان باژن، اعضای کانون نویسندگان ایران ) نمایندگان صنفی از مردم اند که دل در گرو بهروزی مردم از راه افشای نا به کاری ها و کژروی ها، و تبیین حقایق دارند. انقلاب 57 با طرح شعارهای سه گانه ی استقلال، آزادی و عدالت اجتماعی به پیروزی رسید وهمین شعارها ضامن تداوم تحول انقلابی در جامعه ی ما خواهد بود و راهی جزاین متصورنیست. من آنچه شرط بلاغ است با تو می گویم. توخواه از سخنم پند گیر و خواه ملال. علی رضا جباری 11/2/98