۱- ناو هواپیمابر آبراهام لینکلن، که از دهه ۱۹۸۰ به نیروی دریایی آمریکا پیوسته و در جنگ اول خلیج‌فارس علیه عراق و نیز در کنترل منطقه پرواز ممنوع در شمال و جنوب عراق، علیه حکومت صدام نقش داشته.
۲- ناو جنگی یواس‌اس آرلینگتون که در سده بیست‌ویکم به نیروی‌دریایی آمریکا پیوسسته و می‌تواند هواپیما، جنگ‌افزارهای آبی-خاکی و نیروهای ویژه دریایی مارینز را همراه‌داشته‌باشد و می‌تواند تک‌های آبی-خاکی را پاسخ دهد و در عملیات شناسایی و جنگی شرکت داشته‌باشد.
نیروهای ویژه مارینز، یک نیروی شناسایی ویژه نیروی دریایی آمریکا است که کار اصلی‌اش شناسایی عملیاتی است اما می‌تواند در عملیات جنگی هم حاضر باشد.
۳- سامانه موشکی پاتریوت، که می‌تواند با موشک بالستیک، کروز و هواپیماهای پیش‌رفته درآویزد و از آغاز دهه ۱۹۸۰ به ارتش آمریکا پیوسته و از جمله در جنگ نخست خلیج‌فارس برای دفاع‌از اسراییل، عربستان و کویت در برابر ارتش صدام بهره‌گرفته‌شد.
رادار مرکب چندکاره، هدایت تعقیب هدف با موشک و نرم‌افزار مدرن و همچنین کارکرد خودکار از مهم‌ترین ویژگی‌های این سامانه پرتاب موشک است. این سامانه از راداری زمینی برای جست‌وجو، شناسایی و ره‌گیری هدف بهره می‌گیرد. این رادار می‌تواند موشک سامانه را روی هدفی در ۵۰ مایلی قفل کند؛ جایی‌که اصلا در دیدرس چشم نیست.
موشک‌های پاتریوت از سکویی زمینی پرتاب می‌شود و این سامانه چهار تا ۱۶پرتاب‌کننده دارد که با فیبرهای نوری هوش‌مند یا رادیویی به یک مرکز کنترل که کامیون‌های کنترل درگیری مشهورند، و به یک‌دیگر وصل‌اند. هر پرتاب‌کننده که به‌اندازه یک تریلی است ۴ تا ۱۶ موشک را می‌تواند نگه‌دارد.
۴- جت یویینگ بمب‌افکن بی ۵۲ که از میانه دهه ۱۹۵۰ به ارتش آمریکا پیوسته، می‌تواند بمب هسته‌ای و موشک کروز همراه داشته‌باشد و از جمله در پایش‌های دریایی و کمک‌به نیروی‌دریایی در جنگ‌های ضدکشتی و مین‌گذاری تخصص دارد.
این بمب‌افکن، در جنگ افغانستان، در جنگ علیه صدام، در بحران موشکی کوبا و جنگ ویتنام هم به‌کار گرفته‌شده و اگرچه حسابی سال‌خورده است اما تا با به‌روزرسانی‌های پیاپی، قرار است تا ۲۰۴۴هم به‌کار گرفته‌شود.